Waaraan het geluid van een cello doet denken

de cellist Widlund vertelde me dat 
er in dit instrument iets huist - een stem
een al heel oude stem waarnaar je zoekt
als je speelt en die je herkent
als je haar vindt

misschien is het dat waarom ik moet denken
aan de oudste geluiden die ik ken, zoals 
neuriën, zingen, kreunen, huilen

en ook aan de kleuren van een woud in de herfst
alsof je het heimwee hoort van de cello
naar zijn plek van herkomst

Rutger Kopland
Uit: 'Wat water achterliet', 
GA Van Oorschot 2004

Analyse

Gedichten die erbij passen:

Muziek

Ze betrapt de maten van het heden

met een vinger loodrecht op de lippen.

Als trage druppels uit de kraan

of watervlugge zwarte noten

slechts te stelpen door het slotakkoord.

Ze is een bubbelbad waarin je alles mag

bedenken achter ingetogen wimpers.

Regen is ze voor verdorde dromen

en zelfs in gekrompen ribbenkasten

zwelt het schrilste hart tot roos.

De grote vragen speelt ze voor

waarop nooit een ander antwoord

dan de oogst van snelle slakkenhuizen:

hoofse euforie met kippenvel.

En na het ruisen van de coda

blijkt zij net als alles wat

met vorm en tijd behept, verdampt –

© Inge Boulonois

In: Muziek is meer dan luisteren;

Hilversum: Concept, 2009

Luisterend naar de muziek...

Luisterend naar de muziek

die wij vroeger samen hoorden,

ruk ik aan mijn verdriet

als een hond aan een ketting.

Violen en fluiten zweven

een zilveren rag

over de afgrond

totdat de stilte

mij weer insluit.

Onder haar matglazen stolp

ontbrandt opnieuw

het geluidloze gevecht

tussen verwachting en wanhoop

om het niemandsland

van mijn bestaan.

Hanny Michaelis

Uit: Water uit de rots

Van Oorschot / 1957

De muziek

Toen de vraag-krullen der cello's trager

bewogen en het hoofd van de violist

afstierf - laag en lager -

op het gevoelig lichaam der viool,

toen kwam er rust, -

en in dat zwijgend ogenblik

waart Gij, o God,

noch vrede, noch geluk,

maar verruk-

kelijke pijn,

verschrikkelijke lust.

Karel van den Oever (1879-1926)